Urząd Publikacji – Międzyinstytucjonalny przewodnik redakcyjny

8.1. Odsyłacze do przypisów

Sposób tworzenia odesłań do przypisów jest taki sam we wszystkich wersjach językowych; mogą one przyjąć następujące formy:

—

liczba w nawiasie zapisana w górnej frakcji o takim samym stopniu pisma co tekst, poprzedzona cienką spacją i zakończona odpowiednim znakiem interpunkcyjnym:

Odesłania do rozporządzenia Komisji (¹) znajdują się również w zaleceniu Rady (²); jednakże brak ich w tekście Trybunału Sprawiedliwości (³).

—

gwiazdka (asteryks) w nawiasie zapisana w górnej frakcji o takim samym stopniu pisma co tekst, poprzedzona cienką spacją i zakończona odpowiednim znakiem interpunkcyjnym; symbolu tego używa się w wypadku przypisu, który w danej publikacji czy periodyku pojawia się więcej niż jeden raz:

Wszystkie dane pochodzą z Eurostatu (*).

—

w tabelach z liczbami złożonymi bardzo małą czcionką można wyjątkowo zastosować małe litery zapisane w górnej frakcji. Pozwoli to uniknąć ewentualnych błędów i pomyłek.

Przypisy zazwyczaj numeruje się od nowa na każdej stronie i umieszcza na dole strony. Drukuje się je czcionką mniejszą niż główny tekst (zwykle o dwa stopnie) i oddziela od tekstu linią. Czasami stosuje się numerację ciągłą, umieszczając przypisy na końcu rozdziału lub tomu.

Odnośnik do przypisu (wraz z nawiasami) zapisuje się zawsze czcionką zwykłą (nawet jeśli tekst lub tytuły, do których się odnosi, pisane są kursywą lub czcionką pogrubioną).

Gdy odnośnik do przypisu pojawia się w tabeli, przypis musi znaleźć się w obrębie tabeli.

Przypisy i odsyłacze do przypisów: przygotowanie tekstu/zalecenia dotyczące pisania tekstu:
zob. pkt 4.2.3.