10.1.6. Αγκύλες
α) Η βασική χρήση της αγκύλης (ή ορθογώνιας παρένθεσης) στα ενωσιακά κείμενα είναι σε παρένθετο κείμενο όπου πρέπει να χρησιμοποιηθεί δεύτερη παρένθεση· στην περίπτωση αυτή, ως πρώτη παρένθεση χρησιμοποιείται η αγκύλη:
[βλ. κανονισμό (ΕΟΚ) αριθ. 3600/89]
β) Χρησιμοποιούμε επίσης αγκύλες, όταν παραλείπουμε ηθελημένα μία ή περισσότερες λέξεις κειμένου που παραθέτουμε στο κείμενό μας. Στην περίπτωση αυτή μέσα στις αγκύλες βάζουμε αποσιωπητικά. Ωστόσο, μερικοί συγγραφείς/συντάκτες προτιμούν να χρησιμοποιούν στην περίπτωση αυτή μόνο αποσιωπητικά, χωρίς αγκύλες [η πρακτική αυτή είναι επίσης αποδεκτή, αν και λιγότερο δόκιμη (βλ. σχετική επισήμανση στο σημείο 10.1.9. «Αποσιωπητικά»)· ο μεταφραστής ακολουθεί συνήθως το πρωτότυπο]:
Σας υπενθυμίζουμε ότι η άποψη του Δικαστηρίου έχει ως εξής: Αν η Επιτροπή επιθυμεί να προσφύγει κατά του Συμβουλίου […], οφείλει προηγουμένως να το ενημερώσει.
Αλλά και:
Σας υπενθυμίζουμε ότι η άποψη του Δικαστηρίου έχει ως εξής: Αν η Επιτροπή επιθυμεί να προσφύγει κατά του Συμβουλίου…, οφείλει προηγουμένως να το ενημερώσει.
γ) Στα ενωσιακά (και όχι μόνο) κείμενα χρησιμοποιούνται επίσης αγκύλες, όταν ο συντάκτης κάνει δικές του προσθήκες, σχολιασμούς κ.λπ. μέσα σε κείμενο που παραθέτει:
Η έκθεση του Κοινοβουλίου αναφέρει: Τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται συστηματικά στη χώρα σας [η Επιτροπή δεν συμφωνεί με την άποψη αυτή], πράγμα που πρέπει να σταματήσει αμέσως.
Στην περίπτωση αυτή οι αγκύλες και το κείμενο που περιέχεται σ’ αυτές γράφονται με κανονικούς (όρθιους) χαρακτήρες, για να φανεί ότι δεν αποτελούν μέρος του παρατιθέμενου κειμένου, που γράφεται με πλάγιους χαρακτήρες.
Και δύο ακόμη παρατηρήσεις:
Η διάταξη αυτή υπάρχει σε πολλές νομοθετικές πράξεις {κυρίως σε κανονισμούς [βλ., π.χ., κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 3600/2001 (ΕΕ L 53 της 23.2.2001, σ. 14)]}.
